Voorbij het cliché ?

Blijven proberen...de herfst anders benaderen.

A spiritual duck...

In this case...no comment.

(to much to loose)

Natuurlijke onbescheidenheid.

Geen ego, geen onzin...

Gewoon aanwezig zijn,

in alle onbescheidenheid!

Weekend verlichting?

Verlicht, wijs en zonnig van humeur

het weekend in.

Een frappant toeval?

Duidelijk beiden bezig geweest met het spiegel in spiegel gegeven. Het blijft een bizar gevoel dat hij er niet meer is, we konden zoveel delen. Soms dachten we zelfs tegelijkertijd hetzelfde...
En juist dat ene, dat bleek hij niet te kunnen delen en ik niet "denken".
Letterlijk en figuurlijk, hier onder...een lege plek.

...

...

Drukte in atelier!

Nog niet eens met het werken opzich, wel met de vaak noodzakelijke reorganisatie! Een vrij klein atelier dwingt zo nu en dan herziening en verandering af. Bijvoorbeeld dit rolbare ladekastje, ideaal voor palet, verf en kwast-penselen. Een zeer handige aanwinst! Kwast-penselen, die laatste benaming omdat ik graag met vrij groffe "penselen" werk, die mij min of meer aanmoedigen niet te pietepeurig te gaan werken!

Trouwens, in mijn "monniken" schilderijtje lijk ik juist daar weer in vast te lopen; pietepeuteren... Maar hopla, verven met die handel, gewoon laag over laag dan maar weer!

Gewoontjes.

Soms worden al die spectaculaire herfst foto's zo ontzettend cliché
Vandaar nu eens deze...erg gewoontjes dus.

Uitstraling.

Bij dit soort portretten let ik meer op uitstraling

dan op precieze gelijkenis. Eigenlijk een vorm van

"snelschilderen". Tijdens een geïnspireerde bui doe

ik ongeveer een klein uur over zo'n portretje.

Kreatief met..piepschuim!

De muur naast mijn werkblad van mijn pc gebeuren is van dat plaatstaal beton, waar je met geen 10 bouwvakkers een gat in krijgt!

Maar wat ik in mijn kopf habe, habe ich nicht im kont!

Van verpakkingspiepschuim heb ik 2 priktoestanden gefabriceerd en op de muur gekit.

Met wat acryl verf ( hecht overal op) heb ik het "bebost".

Het boeddha tafreel had ik er even voor "een leukere foto", bijgezet. Het bevalt me en ik laat het er dus lekker staan.

(op dit moment werk ik de bietjes en de wortelblokjes naar binnen, salug!??)

De woede onder het verdriet.

( ter nagedachtenis aan mijn vriend Rob)

Woede blijkt een moeilijke emotie te zijn voor "verstandige" mensen.

Onbewust kan men dan zijn toevlucht zoeken in de emotie "verdriet".

Verdriet is veiliger en mensen hebben nog met je te doen ook! Toch blijkt er vaak onder dat verdriet woede te schuilen over wat je eigenlijk vindt dat je is aangedaan of is overkomen!

Daarom is het goed en vooral helend om woede onder ogen te komen en eerst een plek te geven voordat je overgaat tot "vergeven en vergeten".

Woede niet onder ogen komen werkt vernietigend naar binnen toe.

Vergeten doet een mens nou eenmaal niet en vergeven....?

Vergeven kun je alleen maar via de weg van inzicht en dat is niet altijd de kortste weg.

Omgekeerd werkt het vernietigend naar buiten toe, namelijk woede uitten, daar waar eigenlijk verdriet heerst....Ook hier geldt; zie woede onder ogen en verwerk je verdriet.

Het bootje...

Relatief in relaties.

Zoekend naar heelheid, plaatsend in Hetzelf.

Optimaal sfeerbeeld?

Blijkbaar is de behoefte groot een jaargetijde typerend op de foto te zetten en dat vind ik in deze afbeelding, zelfs bijna kitscherig, aardig gelukt.

Alle herfstkleur-clichés op een rijtje!

Het innerlijke vertaalt zich in het uiterlijke.

Hiermee bedoel ik niet zozeer; een nacht slecht geslapen of veel zorgen en je hebt meteen het uiterlijk van een vaatdoek.

Dat zijn op zich verschijnselen die vervelend zijn, maar waar je mee leert leven.

Je kunt je innerlijke roerselen vaak vertaald zien in hetgeen je vorm wilt geven, een gerichte en duidelijke zekerheid of onzekerheid bij iets waar je mee bezig bent.

In mijn geval herken ik een innerlijk gebeuren vaak eerst in mijn "werk".

Zoals de worsteling die ik nu ervaar bij het zoeken naar een nieuwe richting, nieuwe inspiratie. Mijn oude vakmanschap bewust toe willen passen in een nieuwe manier van werken, terwijl ik mij ondertussen afvraag; waarom maak ik het mij zo moeilijk?

Het blijkt omgekeerd.

Namelijk moeite hebben mijn vergaarde kennis toe te passen in mijn huidige leven. En die zoektocht, strijd, vertaald zich in mijn werk.

Het goede blijkt dan achteraf wel, dat ik, ondanks mijn verslavingen van weleer, toch ontzettend veel bij geleerd en opgeslagen heb en dat maakt veel goed!

Betekent wel dat het nu keihard werken is voor me.

Maar in alle dankbaarheid is het heel erg de moeite waard, een geschenk dat niet elke ex-verslaafde ten deel valt!

Ervaren en beleven van.

Van licht, van ruimte...het hier en nu. En van dat wat IS.

Tijds indeling geeft houvast.

Maandag, dat noemen ze het begin van de week, geinig bedacht, vind je ook niet?

Dus gaan we er weer indelings-bewust tegen aan; Maandag huisdoe dag, woensdag bezinningsdag, vrijdag, week-afwerkdag, zaterdag/zondag; whatever dagen!

En verder is elk moment dat ik in m'n atelier werk, meegenomen.

Ik zou zo zeggen, Week ze, mensen!

Herfst pluimage.

Een bijna zomers aandoend herfst tafreel.

Laat het verleden los.

Bijna 60 (23 dec.) en net dertig!

De titel van een boek van Krishnamurti : Laat het verleden los, reeds in '92 door mij gelezen. Destijds vond ik het erg theoretisch, dat weet ik nog. Kan me nu niet meer voorstellen dat ik toen zo dacht...

Maar het is waar, mijn verleden weerspiegeld zich redelijk in het bovenstaande schilderij dat ik rond mijn dertigste gemaakt heb. In groot contrast met wat ik tegenwoordig voortbreng.

Het gaat niet meer over mooi of niet mooi, kunst of geen kunst, het gaat nu om vrijheid.

Vrijheid van de geest!

"Het" stort ineens in....

Anders kan ik het niet benoemen, het verwerken van "Rob's heen gaan"...iets stort in bij me.

Ik voel me misselijk en lijk niks en niemand meer te willen!

Het is een moment opname, dat weet ik heus wel.

En dat ik dit op mijn weblog zet heeft alles te maken met; even geen mooie praatjes te hebben.

Ik weet dat het andere, die diepere overdenkingen van mij heus wezenlijk en oprecht zijn, maar ook dit is een deel van me. En op een moment als dit is het weblog gewoon even een stukje dagboek.

Zondag foto's.

Een fragment uit een foto heeft wel weer iets bijzonders.

Meer aandacht...

In feite draait alles om aandacht, te beginnen bij een"gezonde" aandacht voor jezelf.

Maar ja, wat betekent dat en wie bepaald er wat "gezond"in dit geval inhoudt?

Meteen reageren met; "dat bepaal jezelf!", is wat kortzichtig. Uiteindelijk wordt het"zelf" mede in context met de ander ervaren.

Gezonde aandacht is in deze aandacht die je oprecht meent, en die je niet suggereert om iets gedaan te krijgen. Dat gaat op den duur tegen je werken.

De aandacht voor jezelf werkt het best als je bijhoudt wat het met je doet. Geeft die aandacht inzicht of onrust, een prettig functionerend lichaam of een lichaam dat je continue krampachtig bij moet houden?

Streven naar evenwicht is op zich een goede zaak, maar laat het geen verkramping worden.

Van een afstand bekeken lijkt een beetje zwalken ook op evenwicht! (@)

Geen geworstel!

( vandaag even geen geworstel met m'n behoefte alles "uniek" te willen verwoorden, dus bij uitzondering een citaat waar ik niets aan heb toe te voegen.)

Het gastenverblijf.

Dit menszijn is een gastenverblijf.

Iedere ochtend een nieuwkomer.

Blijdschap, somberte, middelmatigheid,

een flits van bewustzijn, als een onverwachte gast

dienen ze zich aan.

Heet iedereen welkom, geef ze allen een groots onthaal!

Zelfs als de zorgen in drommen binnenstormen,

en je huis luidruchtig ontdoen

van al zijn meubelstukken,

óók dan-behandel iedere gast met achting en respect.

De sombere gedachte, de schaamte, de wrok,

wacht ze op bij de deur met een lach om je mond,

en nodig ze binnen.

Wie er ook komt, wees dankbaar,

want iedere gast is gestuurd

als gids van gene zijde.

(Roemi)

Zo nu en dan...

Regelmatig is het weer "noodzaak" voor mij om aan mijn gewicht te werken.

Vooral het feit van de te strakke broeken vind ik dan erg vervelend, en natuurlijk ook je gezondheid.

Alhoewel dat laatste valt wel mee, aangezien ik zeer bewust eet! Alleen, wat minder bewust gaat zo nu en dan, zijn de hoeveelheden. Dus, voorlopig weer even elke dag op de weegschaal!

Overdreven dwangmatige flauwekul? Nee hoor, af en toe is dat nodig voor mij om met de neus op de feiten gedrukt te worden. Kleine moeite trouwens, naakt het bed uit, regelrecht de weegschaal op! Vijf kilo mag er af en dat gaat lukken, maar wel weer met geduld en met meer bewustzijn over hoe ik eet!

Dingen die goed voor mij werken zijn; de dag beginnen met een half uur Dance, gym, powerwalk...En dat op zich gaat me goed af want ik beweeg graag.

Op mijn leeftijd red je het daar alleen niet meer mee, dus combineer ik dat met het volgende;

Beginnen met fruit, maar ook b.v. een tomaat, kop koffie en meteen een flinke pot groene/rooibos thee zetten voor de hele dag. Wat ik per vandaag ook weer in ga voeren is elke dag een flinke portie gekookte biet en wortel, in blokjes. Krijg ik ook rooie billetjes en wangetjes van!(@@@)En het snoepgedeelte vervangen door plakje ontbijtkoek enzo.

Kleinere porties per keer helpt ook, je maag past zich dan aan waardoor je minder snel hongerig bent.

Soms is het toch wel goed een beetje ijdel te zijn ook, anders......!

Een prima dag!

Ja...een prima dag om wat te "kleuteren" op mijn weblog.

Zomaar wat foto's uit mijn bestand plukken en een beetje slap geklets erbij!

Of doe ik dat altijd al....!?! (*_*)

Echt zo'n dag om alleen te doen waar ik zin in heb. Het was al begonnen met m'n oude pc van mijn bureau te verwijderen, wat een heerlijke ruimte erbij! Ik hang wat rond op mijn bovenverdieping waar alles is wat ik "nodig" heb. Atelier, werkkamer, rust/slaapkamer, eigenlijk de hele bups!

Best lekker, een 'rommel maar aan dag' en vaak doe ik dan juist de meest zinnige dingen waar ik anders nooit aan toe kom.

Is het werkelijk noodzakelijk?

Weer één van mijn overdenkingen:

Om te zijn, bewust levende in het hier en nu, is het dan noodzakelijk je te vereenzelvigen met "iets"?

Iets in de zin van; een religie, je geaardheid, een bepaalde leefstijl en uiterlijke manifestatie. Kortom, een vorm van herkenbare identiteit voor zowel jezelf als voor anderen.

Hoe zou het er uit kunnen zien als je daar los van bent en ultieme vrijheid van geest nastreeft. Trouwens, overdenkingen zijn geen vraagstellingen al zijn ze in een vragende vorm gegoten.

Het is meer een innerlijk onderzoek naar bijpassende gevoelens en wat die met je doen.

Ultieme vrijheid van geest, niet als verzet, nee gewoon als een innerlijke vrijheid.

Een vrijheid, niet bedoeld om anderen te beperken of te overtuigen.

Ergens bij horen als noodzaak om te overleven?

Naarmate ik verder op "de weg" ben van mijn levenspad, vinden de gevoelens van het werkelijke zijn steeds meer houvast in mijn wezen.

(en zo is het me toch weer redelijk gelukt het kort en krachtig te houden (@) )

"Loslaten en...principes.

Twee monniken liepen langs de oever van een rivier.
Bij een ingestorte brug kwamen zij een vrouw tegen die hen om hulp vroeg. Zij wilde oversteken maar durfde niet alleen door het water. De oudste van de twee mannen nam haar op zijn rug en bracht haar naar de overkant. Zij bedankte hem en hij waadde terug naar zijn metgezel. Zwijgend vervolgden zij hun weg.
In de avond bij het eten wist de jongste zich niet meer te bedwingen.
"Waarom heb je die vrouw aangeraakt", sprak hij verwijtend, "je hebt de belofte van kuisheid afgelegd?"
"Mijn beste", was het antwoord, "ik heb haar uren geleden aan de oever van de rivier afgezet, maar jij draagt haar nog steeds met je mee".
(oud zen verhaal)

Museum probleem.

Jammer dat het museum is opgeheven, ik hing daar best aardig!

Ach, misschien na 2012 weer een kans, tegelijk met mijn nieuwste werk.

Toch?

Happy People (hh)

Niet alleen ik...

Ook mijn poes Poppie wordt ietsepietsje te dik, we gaan steeds meer op elkaar lijken!
Nog even en we passen niet meer in één bed!

Aandacht.

Nog diverse keren zal ik zijn naam noemen, Rob....

Door zijn heengaan worden dingen die reeds een plek in mij leken te hebben gevonden, weer wakker geschud en dienen opnieuw bekeken te worden.

Één ervan is het begrip; aandacht.

Hoe belangrijk het is de aandacht voor jezelf niet af te laten hangen van de aandacht die anderen voor je hebben.

In vaste en langdurige, ja soms zelfs sleur relaties, lijkt het allemaal zo vanzelfsprekend!

Totdat je leven of mogelijk zelfs, je levenshouding een wending neemt en de aandacht die je van anderen gewend was, verandert of verdwijnt.

Dan is het belangrijk jezelf en je eigen leven aandacht te blijven geven, maar wat minstens zo belangrijk is, is het oprecht aandacht blijven hebben voor anderen.

Zelfs al lijken zij dat even niet voor jou te hebben. Want dat laatste is vaak schijn.

Vergeet niet, dat je hoe dan ook, altijd in de harten leeft van velen om je heen. Net zoals zij dat bij jou doen.

Dat heet vertrouwen hebben, vertrouwen zonder onredelijke verwachtingen, want juist dat laatste kan een mens de das om doen.

De Yin en Yang kwestie.

Op weg naar totale vrede, eenheid en verdraagzaamheid.

Individuen in vrijheid levend, met waardering voor de ander, hetzelf

en voor de leefomgeving.

Mooi, want m'n koffertje is reeds gepakt.

Sterker nog, ben al een tijd op weg.

Naar een eindbestemming? Nee hoor, de bestemming is de reis op zich, spelend en verkennend, het Yin en yang(aanklikbaar), hetgeen de mens in beweging houdt.

Zonder strijd?

Nee, want strijd hoeft niet inherent te zijn aan lijden, strijd kan het ontdekken op zich zijn.

De "Levende" strijd van het evenwicht.

Naar een toekomst van vreugdevol ontdekken en delen.

Delen....

The Real Dutch Diva's.

In fact, a bunch of silly cows.

But I love them....

Twee maal anders,

maar toch dezelfde.

The Silence is like...

an image in white.

Wie was Rob?

Rob was niet, Rob is...
Hij is de Wind die door mijn ziel raast,
door ieders ziel raasde die hij tegen kwam.
Draaiend liet hij je achter,
draaiend van verwarring.
Rob confronteert, speelt de gek,
houdt je een spiegel voor.
Soms lag zijn Wind even in mijn schoot,
en als verlangen de kop op stak
stormde hij verder.
Als een orkaan die niet door had
dat hij om zijn eigen kern stormde...
En de wind...de wind ging liggen,
niet wetende dat hij als briesje ruimschoots
voldaan zou hebben.
Maar jouw briesje waait mijn tranen droog..
Vriend in eeuwigheid.

"Zielemaatjes"...?

Beste Rob,

Kun jij mij nu, van bovenaf bekeken, de betekenis van zielemaatjes uitleggen?

Ik ben het spoor even bijster geraakt door jouw daad. Toch hoop ik dat je begrijpt, daarboven, dat ik moeite heb met jouw keuze en hoe ik nu aan moet kijken tegen een begrip als "zielemaatjes'. Vanmiddag toen ik deze foto van je voor het eerst onder ogen kreeg, "hoorde" ik je zeggen dat je spijt hebt van je daad. Waarschijnlijk hoorde ik nog de nagalm van de Rob die je ten tijde van deze foto was.

Hoe zou dat zijn Rob, aan de andere kant spijt hebben???

Kom je nog eens langs bij me om na te praten op de manier waarin jij geloofde en ik op hoop?

En wat mijn kwaadheid betreft, ach..had ik die kans nog maar in het echt, vriend.

Wat zou je er weer (uit liefde) van langs krijgen, konden we weer ouderwets in elkaars armen uithuilen.

Platonische liefde?

Hoe kom ik zo ineens op dit onderwerp?

Tja, dat houd ik dan maar lekker voor mezelf! (@)

Maar het begrip op zich boeit me wel, want waar komt het vandaan? Ja, van Plato, maar dat bedoel ik in deze niet. De vraag is meer; waarom die scheiding tussen het lichamelijke en het verstandelijke (geestelijke)?

Heeft dat te maken met een aangeleerd gedrag, een aangeleerd moralisme, of is het een wezenlijke keuze-behoefte van de mens?

Een ingebouwd en zuiver gevoel van; dit klopt wel en dat klopt niet. zeer moeilijk te onderscheiden denk ik zo. Uiteindelijk verdringt opvoeding en maatschappij onze werkelijke gevoelens!

Bijvoorbeeld dat sensuele intimiteit, gekoppeld hoort te zijn aan voortplanting. De "oorspronkelijke" bedoeling, volgens bepaalde religieuze wijsneuzen!

Het resultaat van die opgelegde moraal is, dat bijvoorbeeld het idee dat mannen elkaar afslachten tijdens de een of andere strijd, gezonder wordt ervaren dan dat zij elkaar lichamelijk liefhebben!

Dan denk ik toch weer; de mensheid heeft nog een flinke weg te gaan eer hij tot "bevrijding" raakt en verantwoord weet om te gaan met eigen gevoelens die niet opgelegd worden door denkpatronen van anderen.

Zo, nu tijd voor een bakkie kwark met muesli!